literatura dziecięca blog | LEKKIE PIÓRA

„Pióro T-rexa. Magiczne drzewo”, Andrzej Maleszka

Witam Wszystkich w Nowym Roku. Niby nowy, ale jednak nic poza datą się nie zmieniło. Zupełnie tak, jak z książką, o której dziś piszę. Niby nowa, ale jednak kontynuacja znanej serii. Te same postacie, podobne kłopoty i wartka, pełna zwrotów akcja, do których zdążyliśmy się już przyzwyczaić.

„Magiczne drzewo” to seria, którą zachłysnęło się już wiele starszych dzieci. Niezwykła historia, zaskakujące wydarzenia, spora dawka magii i czarów i niecodzienne rozwiązania. Znani już nam bohaterowie znowu stają przed wielkimi wyzwaniami. Tym razem nie muszą ocalać całego świata, wystarczy, że ocalą przyjaciela. Bo Kuki wpadł w naprawdę niezłe tarapaty. Zraniony, na skutek przedziwnych splotów okoliczności, przez karnotaura zapadł na infekcję, wywołaną przez bakterie ze świata sprzed milionów lat, w którym widok żywego dinozaura nikogo by nie zdziwił. Wyleczyć go może tylko specjalna mikstura z kilku składników pochodzących z okresu wymierających jaszczurów. Alik, Ida i Julka wyruszają do niego przez wrota czasu. Dołącza do nich Kajetan – ośmioletni miłośnik paleontologii, który wspiera ich swoją wiedzą o tym odległym świecie. I chociaż – jak zwykle – są w posiadaniu magicznego przedmiotu, który znacznie ułatwia tę wyprawę, to jednak nie jest łatwo. Ziemia zamieszkana przez olbrzymie gady nie jest przyjaznym miejscem do odbywania krajoznawczych wycieczek. Magia, po którą w razie kłopotów sięgają młodzi podróżnicy też nie zawsze przynosi rozwiązania. Często muszą polegać na własnym sprycie i wiedzy. Przydaje się również umiejętność „łączenia wątków”. No i oczywiście wzajemna lojalność. Jakoś się ostatecznie udaje…

Kiedy to czytacie, zastanawiacie się pewnie po co podsuwać dzieciom książkę, która tak naprawdę niewiele różni się od poprzednich pozycji z tej serii. Ja jednak myślę, że warto. Przede wszystkim dla rozrywki. Algorytm „Magicznego drzewa” sprawdził się. Książki same się prosiły o to, by do nich zajrzeć i przeczytać jak najszybciej. Ta też się prosi. Dzieci chętnie wnikają w świat wyobraźni, gdzie magia miesza się ze znaną im rzeczywistością, a adrenalina płynie wąską stróżką, ale nieustannie. Na koniec okazuje się, że wszystko zdarzyło się, bo miało się zdarzyć. Czyżby wiara w przeznaczenie? U progu nowego roku, to może być całkiem poważne przesłanie. Nie uwierzcie w nie jednak za bardzo, bo może się stać łatwym wytłumaczeniem dla rezygnacji z kreowania własnego świata 😉

„Dziadek do orzechów. Bajki baletowe”, Katarzyna K. Gardzina-Kubała, Tadeusz Rybicki.

„Bajki można usłyszeć albo zobaczyć. Czekają na nas w różnych, często zaskakujących miejscach. Czasami można je ujrzeć, jak kłębią się między chmurami, żeglując razem z nimi po niebie. Albo trzepocą w plamach słońca pod starymi drzewami jak wielkie, aksamitne motyle. Jedną wymruczał mi znajomy kot, zaplątała mu się w futerku podczas wyprawy na strych…”

Dziś bajka i nie-bajka, przepiękna opowieść, którą misternym tańcem plotą na scenie teatrów baletowych świata tancerze z towarzyszeniem orkiestr symfonicznych. Teatru Wielkiego też – zawsze w okresie okołoświątecznym. Cudowna muzyka, poezja ruchu i zapierające dech w piersiach dekoracje. Warto zobaczyć. Warto, żeby rozsmakować dziecko w sztuce baletu i warto, aby się nią nasycić. Nie ważne, czy to po raz pierwszy, czy setny. Zawsze oczarowuje i zachwyca.

„Dziadek do orzechów” – to oczywiście o nim mowa. Dziś w wersji z serii Bajki Baletowe. Wspaniała pozycja dla dzieci, która przybliża libretto baletu, powstałe na kanwie książki Ernsta Theodora Amadeusa Hoffmanna „Dziadek do orzechów i Król Myszy” w formie zgrabnie opowiedzianej baśni. Dodatkowo mnóstwo informacji o kompozytorze muzyki – Piotrze Czajkowskim i choreografie – Lwie Iwanowiczu Iwanowie, a także o samym balecie i regułach tańca klasycznego. Jednym słowem – baśniowa uczta z nutą tańca i historii. A na deser przepiękne ilustracje, które zatrzymały na chwilę ruch w krótkiej kresce, ale nadal są nim przesiąknięte, jakby zatrzymane w półobrocie piruetu.

„Bajkę, którą opowiadam, wypatrzyłem pewnej zimy na szybie. Wmarzła pomiędzy kiście lodowych bukietów, które wytrawił na szybach mróz. A była to Wigilia…” Dziś też jest. Życzę Wam zatem, abyście napisali swoją własną bajkę – słowami świątecznych życzeń, dzieląc się opłatkiem, intensywną czerwienią wigilijnego barszczu, ciepłem pierogów z kapustą, korzennym zapachem piernika i słodyczą gorącej czekolady. Napiszcie ją spojrzeniami nad wigilijnym stołem, uściskami dłoni, pocałunkiem pod jemiołą, radosnym śmiechem i cichą kolędą. Napiszcie ją dziś, ale wspominajcie ją codziennie. Bo bajki nie tylko można usłyszeć i zobaczyć, bajki można też pisać. I to naprawdę pięknie…

Oba cytaty pochodzą z tekstu książki „Dziadek do orzechów. Bajki baletowe”, Katarzyna K. Gardzina-Kubała, Tadeusz Rybicki.

„Adela Jednorożec mimo wszystko”, Ludivine Irolla

Zbliżają się święta – te najbardziej rodzinne ze wszystkich świąt, podczas których wszystkie oczy zwracają się na maleństwo, które kiedyś przyniesie ludziom odkupienie. Cud, który się dokona na małą, malutką, maluteńką skalę zdarza się za każdym razem, kiedy na świat przychodzi dziecko. Każde ofiaruje coś światu. Każde, idąc swoją drogą przetnie kilka innych dróg, zmieniając je na zawsze. Dobrze, gdy odnajdzie radość w zmienianiu ich na lepsze.

Wracając do rodziny… Czym jest? Co powoduje, że grupa ludzi, częściowo spokrewnionych, częściowo „nie-„ chce ze sobą być, chce się wspierać i dbać o siebie. Co sprawia, że niedoskonali, nie wolni od wad, a nawet całkiem przez nie „zajęci”, stajemy się dla siebie szczególni i wyjątkowi, a samo bycie ze sobą, choć nie pozbawione czasem gorzkich słów i wybuchów złości daje nam szczęście? Nie chcę „wyjeżdżać” tu z różowym lukrem, tak jak Adela Jednorożec nie chciała sypać cekinami ani pachnieć poziomkami. To i tak się działo, trochę przy okazji, trochę od niechcenia, trochę na przekór. Ważne, że tak naprawdę te słodkie atrybuty nie były nikomu potrzebne, aby ją kochać i szanować. Naprawdę nie trzeba spełniać wszystkich marzeń, pragnień, aspiracji. Trzeba po prostu być. Zawsze. To tak niewiele i tak dużo. I tego życzę nam wszystkim na te nasze spotkania rodzinne przy wigilijnym stole.

P.S.

A na zakończenie kilka słów od wspomnianej tytułowej Adeli – jednorożca, który wcale nie chciał być wyjątkowy. Zamiast cieszyć się swoją niespotykaną wyjątkowością na światową skalę, Adela wolała być wyjątkowa tylko dla tych, którzy byli dla niej najważniejsi. Wolała być najzwyklejszym koniem z rogiem, który chciał kochać i być kochanym bez tych wszystkich śliczności i bajkowych fajerwerków.

„Mieć szczęście to być przygarniętym przez dwoje ludzi, którzy naprawdę mnie kochają taką, jaką jestem, a nie za życzenia, które mogłabym dla nich spełnić. Mieć szczęście to mieć rodzinę, która nas kocha, nawet jeśli składa się z mrukliwego gospodarza, porywczej dziewczynki, żółwicy bez tylnych łap, ślepej suki, królików albinosów, rozzłoszczonej kozy, wystraszonego konia, koguta, który fałszuje, świni o dobrych manierach i kota egoisty.”

„Imaginarium. Gildia wynalazców”, Agnieszka Stelmaszyk

Gdzieś, w innym wymiarze, istnieje inny świat – świat konstruktorów i wynalazców. Dotrzeć do niego można tunelami z okolic francuskiego Amboise. Nieprzypadkowo właśnie stamtąd. Dlaczego?

W Amboise mieszkał od 1516 roku, przez trzy lata, aż do śmierci, Leonardo da Vinci, który przybył tu na zaproszenie Franciszka I i osiedlił się w darowanej mu przez króla rezydencji. Pracował tu nad uregulowaniem Loary i pozostawał do dyspozycji swego chlebodawcy. Został pochowany w zamkowym kościele kolegialnym. W miejscu jego zamieszkania obecnie prowadzone jest muzeum. Tu również znajduje się wejście do jednego z tajemniczych tuneli wiodących do Imaginarium 😉

Imaginarium to świat wyobraźni i kreatywności, które napędzają rozwój technologiczny ludzkości. Tam, w Akademii Inżynierii i Projektowania, młodzi adepci sztuki konstruktorskiej rozwijają swoje umiejętności i nabywają kompetencji, aby w przyszłości wynalazkami ulepszać świat. Na skutek dziwnych splotów okoliczności, które – jak się okaże później – wcale nie są przypadkowe, w mury tej uczelni trafiają Marianna i Miłosz – dwójka młodych nastolatków z Polski. Z tej dwójki, przynajmniej jedno – Marianna jest urodzonym „kreatywnym inżynierem”. W tym niecodziennym miejscu czuje się zatem jak ryba w wodzie i… (nie będę pisała, co działo się dalej 😉)

Nie będę i już. Bo nie chcę popsuć dobrej zabawy – Wam i Waszym dzieciom. A zabawa naprawdę będzie przednia. Najlepszą rekomendacją jest nazwisko autorki, tej samej, która napisała zachwalaną już na tym blogu serię „Kroniki Archeo”. Wiecie już pewnie, że świetnie prowadzi fabułę, „podkręcając” ją trzymającą w napięciu dynamiką i zwrotami akcji. Tajemnice, spiski, niewyjaśnione zdarzenia zostawiają sporo miejsca dziecięcej wyobraźni. Ale nie dajcie się zwieść. „Imaginarium” i „Kroniki Archeo” to jednak całkowicie różne serie. Łączy je pisarski talent Agnieszki Stelmaszyk, ale różni tematyka, co jednak wcale nie znaczy, że inna grupa docelowa czytelników. „Kroniki Archeo” to w głównej mierze seria dla dzieci interesujących się historią i archeologią, a jak pokazuje ostatni tytuł z tej serii, również przyrodą Afryki. „Imaginarium” to książka dla młodych konstruktorów, miłośników Lego Technic i Meccano. Wszystkie pozycje są jednak dla amatorów przygody, a to dotyczy i w teorii, i w praktyce wszystkich dzieci. Może się więc zdarzyć, że nową serią zainteresują się również dotychczasowi czytelnicy „Kronik…”, a może również ci, którzy w nich nie zagustowali. W obu przypadkach warto spróbować!

„Złoty szlak. Kroniki Archeo”, Agnieszka Stelmaszyk

Przed nami nowy „odcinek” przygód Ostrowskich i Gardnerów oraz niezniszczalnej ciotki Ofelii. Zgodnie z oczekiwaniami nawiązuje do wcześniejszych pozycji tej serii. Ogniwem łączącym są sami bohaterowie, sposób prowadzenia fabuły i zagadka archeologiczna do rozwiązania. Jest też coś jeszcze. Tym razem Agnieszka Stelmaszyk rozszerza krąg swoich zainteresowań, dostarczając solidnej porcji wiedzy również z dziedziny innej niż historia i archeologia. Co to jest?

Wiedza przyrodnicza. To właśnie o nią bogatsza jest nowa powieść z serii „Kroniki Archeo”. Niespodziewanie autorka wprowadza do swojej powieści nowy wątek. Zagadka archeologiczna co prawda jest, ale nie rozwiązuje jej tradycyjnie piątka dzieci lecz ich rodzice. Zupełnie tak, jak przystało na archeologów. Dotychczas role były odwrócone. To Bartek, Ania, Mary Jane, Jim i Martin wcielają się w odkrywców tajemnicy i to zawsze oni doprowadzają do odnalezienia skarbu, który łączy w sobie wartość materialną z wartością historyczną. Na drodze zawsze stają im przestępcy, którzy skupiają się na tym pierwszym, a młodych bohaterów, wyedukowanych przez rodziców-archeologów, zawsze interesuje ten drugi aspekt. Tym razem to rodzice stają się Indianą Jonesem. A dzieciaki? No cóż. Stają w obronie prawa – administracyjnego i moralnego, aby ratować gatunki zagrożone wyginięciem. Nic już więcej nie zdradzę. Dodam tylko, że w całą aferę wplątują się zupełnie nieświadomie i przez przypadek, co jasno dowodzi, że każdy z nas może stanąć w obronie naszych młodszych braci i każdy z nas może, na miarę swoich możliwości i nie zawsze tak spektakularnych jak w książce, otoczyć je opieką. To właśnie ten wątek pozwala autorce na wprowadzenie dużej ilości informacji o dzikich zwierzętach afrykańskich, o ich warunkach naturalnych, odżywianiu i zwyczajach. Jest tych informacji znacznie więcej niż historycznych i archeologicznych, co wyróżnia ten tom od wcześniejszych. Nie zmieniła się natomiast jakość – zwarta, przemyślana i dopracowana w szczegółach fabuła; płynny i zachowujący swoistą dynamikę język; piękne, kolorowe ilustracje. Dzięki temu książka już na wstępie woła o uwagę i zainteresowanie, które z każdą stroną stają się coraz bardziej uzasadnione. Zaręczam, że młodzi miłośnicy literatury to „kupią” i dadzą się wciągnąć w świat sawanny i pustyni – już sam w sobie ciekawy i odmienny od naszego, a tym bardziej, gdy traktowany jest jako arena rozgrywających się ekscytujących wydarzeń. Zwrot ku ekologii może trochę zaskakiwać. Dotychczas serię tę utożsamialiśmy z zupełnie inną dziedzinę, ale może po dziesięciu tomach warto czymś zaskoczyć – żeby nie popaść w rutynę i żeby nadać świeżości. Moim zdaniem to dobry pomysł!