Wracając do rodziny… Czym jest? Co powoduje, że grupa ludzi, częściowo spokrewnionych, częściowo „nie-„ chce ze sobą być, chce się wspierać i dbać o siebie. Co sprawia, że niedoskonali, nie wolni od wad, a nawet całkiem przez nie „zajęci”, stajemy się dla siebie szczególni i wyjątkowi, a samo bycie ze sobą, choć nie pozbawione czasem gorzkich słów i wybuchów złości daje nam szczęście? Nie chcę „wyjeżdżać” tu z różowym lukrem, tak jak Adela Jednorożec nie chciała sypać cekinami ani pachnieć poziomkami. To i tak się działo, trochę przy okazji, trochę od niechcenia, trochę na przekór. Ważne, że tak naprawdę te słodkie atrybuty nie były nikomu potrzebne, aby ją kochać i szanować. Naprawdę nie trzeba spełniać wszystkich marzeń, pragnień, aspiracji. Trzeba po prostu być. Zawsze. To tak niewiele i tak dużo. I tego życzę nam wszystkim na te nasze spotkania rodzinne przy wigilijnym stole.
P.S.
A na zakończenie kilka słów od wspomnianej tytułowej Adeli – jednorożca, który wcale nie chciał być wyjątkowy. Zamiast cieszyć się swoją niespotykaną wyjątkowością na światową skalę, Adela wolała być wyjątkowa tylko dla tych, którzy byli dla niej najważniejsi. Wolała być najzwyklejszym koniem z rogiem, który chciał kochać i być kochanym bez tych wszystkich śliczności i bajkowych fajerwerków.
„Mieć szczęście to być przygarniętym przez dwoje ludzi, którzy naprawdę mnie kochają taką, jaką jestem, a nie za życzenia, które mogłabym dla nich spełnić. Mieć szczęście to mieć rodzinę, która nas kocha, nawet jeśli składa się z mrukliwego gospodarza, porywczej dziewczynki, żółwicy bez tylnych łap, ślepej suki, królików albinosów, rozzłoszczonej kozy, wystraszonego konia, koguta, który fałszuje, świni o dobrych manierach i kota egoisty.”