„Everest. Edmund Hillary i Tenzing Norgay. Niesamowita historia”, Alexandra Stewart

„Najlepsze, co zrobiłem dla świata, to nie osiągnięcia w górach czy na Antarktydzie, tylko projekty dla moich przyjaciół Szerpów. Tym chciałbym się zapisać w ludzkiej pamięci” – takiego Edmunda Hillarego pewnie nie znacie. Wiadomo, że zdobył jako pierwszy w towarzystwie Tenzinga Norgay’a Mount Everest, wiadomo że przemierzył całą Antarktydę, od morza do morza, ale czy wiecie, że swój himalaistyczny sukces przekuł na działalność charytatywną w Nepalu? Że dzięki jego inspiracji i zaangażowaniu w tym kraju na „strychu świata” zbudował liczne szkoły, szpitale, ośrodki zdrowia, mosty i wodociągi z wodą pitną? A czy Wasze dzieci wiedzą?

„Everest. Edmund Hillary i Tenzing Norgay. Niesamowita historia”, Alexandra Stewart; ilustracje: Joe Todd-Stanton; wydawnictwo: Wilga;

„Everest. Edmund Hillary i Tenzing Norgay. Niesamowita historia” to pozycja z kręgu popularno-naukowej literatury dziecięcej gorąco rekomendowana przez Martynę Wojciechowską, która pisze: „To wspaniała, pięknie zilustrowana książka dla dzieci i dorosłych. Inspirująca opowieść o ciekawości świata, odwadze i determinacji…” Czyżby pokrewieństwo dusz z bohaterem książki? Niewykluczone. W każdym razie całkowicie się z nią zgadzam. Przede wszystkim dlatego, że „dla dzieci i dorosłych”. Nie zamknęłam tylnej okładki, zanim nie skończyłam. Po drugie dlatego, że „inspirująca” i to nie tylko o ciekawości, odwadze i determinacji, ale również o ludzkim sercu i potędze wrażliwości, o czym pisałam we wstępie. Także o współpracy, o działaniu w grupie, o projektowym działaniu, które przynosi sukces.

Pierwsza brytyjska wyprawa na Mount Everest odbyła się już w 1921 roku, ale ta, która zakończyła się zdobyciem szczytu dopiero 32 lata później. Przez te wszystkie lata podejmowano kolejne próby, które często nawet nie doprowadzały do ataku na szczyt. Dopiero ekspedycja pod kierunkiem pułkownika Johna Hunta, oficera wojskowego w służbie czynnej i eksperta od działań wojennych w terenie wysokogórskim zorganizowana w 1953 roku przyniosła zdjęcie panoramy ze szczytu najwyższej góry świata. Dlaczego? Otóż została przygotowana z iście wojskową precyzją. Myślę, że jest to jeden z lepszych przykładów potwierdzających skuteczność „projektowego podejścia do zadań”. Hillary i Norgay zdobyli szczyt, ale zdobyli go w imieniu tych wszystkich, którzy swoją pracą i wiedzą wspierali wyprawę – w takim zakresie, w jakim najlepiej potrafili, w którym byli najbardziej potrzebni i efektywni. Liczyło się wszystko – od wybrania i przygotowania sprzętu, przez logistykę, transport i zwykłą pracę fizyczną. Udział dwóch ludzi, którzy wbili czekan w lód na wysokości 8848 metrów n.p.m. okazał się najbardziej spektakularny z punktu widzenia mediów i późniejszej sławy, ale tak naprawdę nie był w niczym „bardziej”. W skali całej wyprawy Nowozelandczyk i Szerp zajęli z racji swoich umiejętności najodpowiedniejsze dla siebie miejsce – tak, jak wszyscy pozostali uczestnicy. I to jest wydaje mi się w tej historii najbardziej czytelnym morałem…

A sama historia jest niezwykle ciekawa. Informacje o Edmundzie Hillarym i Tenzingu Norgay’u przeplatają się tu ze sobą i z wiadomościami o wspinaczce wysokogórskiej, by osadzone na tle historycznym dać czytelnikowi naprawdę solidną porcję wiedzy. Same postacie nie są uprzedmiotowione. Widzimy w nich prawdziwych ludzi, ich osobiste porażki i sukcesy, ich drogę na szczyt góry i na szczyt własnych możliwości. Książka jest naprawdę bogato ilustrowana, wzbogacona dodatkowo dużą ilością rysunków poglądowych, ułatwiających zrozumienie treści. Nie będę więc oryginalna i całkowicie zgodzę się z Martyną Wojciechowską. Polecam!